Verslag van de Kumpulan op 20 oktober 2024.

Verbaasd kijk ik voor mij uit. Lopende op de P.C. Hooftlaan zie ik veel mensen staan bij het MFC gebouw.
Zou er iets gebeurd zijn? Ik zie veel bekende gezichten, hoor een paar opgewonden stemmen.
Voor het MFC gebouw spreek ik een bekende aan en vraag wat er aan de hand is.
Geïrriteerd antwoordt deze bekende, dat wij er niet meer in kunnen.
Verbaasd kijk ik hem aan, hoezo er niet meer in kunnen.
Het is zondag, vandaag hebben wij de soosmiddag van de Matahari en opeens kunnen we er niet meer in?
En waarom dan niet?, vraag ik. Het is vol, krijg ik als antwoord. Vol?
Papegaai ik onthutst, hoezo vol, het is nog maar net 2 uur in de middag. Dan hoor ik iemand anders zeggen, dat er vandaag zoveel animo is voor de kumpulan,
dat de zaal al vol zit en er niet meer mensen toegelaten mogen worden.
Knarsetandend hoor ik de muziek die binnen gespeeld wordt.
Opeens gaat er vlak bij mij een soort alarm af. Ik schrik, pak mijn telefoon en zet het alarm af.
Langzaam gaan mijn ogen open en weer kijk ik even verbaasd rond. Ik lig in mijn bed en het was een droom.
Dat was toch echt even goed schrikken dat je geen toegang meer had tot de Matahari omdat er teveel bezoekers waren,
en teveel bezoekers zijn dan 150 personen. En gelijk besef ik, jippie, het was gelukkig maar een droom.
Op zondagmorgen zo wakker worden. Maar vandaag is er wel dé Matahari.
Ik heb me voorgenomen om op tijd daar heen te gaan, want stel je voor dat mijn droom werkelijkheid zou worden.
Enerzijds fantastisch natuurlijk, want ik weet dat de vrijwilligers en het bestuur tijd en energie in de kumpulan steken.
En met dat fijne vooruitzicht gooi ik het dekbed af, open de gordijnen en zie dat het nog donker is buiten, natuurlijk,
in deze periode is het in de ochtend om 7 uur nog donker buiten. En het duurt ook nog 7 uur voor ik naar de kumpulan ga.
Daar kijk ik naar uit, geeft me een goed en warm gevoel, en het lijkt wel of het ontbijt extra lekker smaakt deze morgen.
Opgewekt ga ik in het begin van de middag naar het MFC gebouw. Als ik er bijna ben, zie ik een aantal mensen buiten staan.
Ik schrik, mijn droom word toch geen werkelijkheid?
Nee, gelukkig niet, ze genieten van de frisse buitenlucht, steken geregeld een wit staafje in de mond,
zuigen er aan waarna aan het uiteinde iets roods gaat gloeien, en halen het staafje uit de mond, en produceren vervolgens kleine wolkjes.

Het witte staafje wordt steeds kleiner, en als dit spelletje bijna voorbij is,
wordt het speelgoed weggegooid, niet meer bruikbaar.
Door de voordeur stap ik opgewekt de hal binnen en stop gelijk halverwege.
Geen tafel met daarachter de penningmeesters, de afscheiding met het eetgedeelte bijna afgesloten.
Wat is er gebeurd? Voorzichtig loop ik de zaal in. Een compleet andere indeling en aankleding.
Het vertrouwde gezicht van de penningmeester zit vlak vooraan in de zaal,
tegen de buitenmuur staan de tafels met de catering en tjendol en er zijn plekken gecreëerd om tafels.
Het is even wennen maar het oogt wel gezelliger zo, maar dat is wel persoonlijk.
De band is op het podium al druk bezig met het uitpakken van hun instrumenten.
Voor er echt gespeeld kan worden, moeten er eerst nog de nodige kabels worden aangesloten.
In de keuken zijn de vrijwilligers druk bezig om alles klaar te zetten voor de bezoekers.
En die komen er zeker vandaag, we gaan voor een grote opkomst en een gezellige middag.
Om klokslag 15.00 uur opent Edu deze kumpulan en heet iedereen van harte welkom.

Hij heeft de volgende mededelingen:
- Uit de ziekenboeg:
- Carla Pattiwael is gevallen en heeft een hersenschudding opgelopen
- Met Panky (uit Roden) gaat het naar omstandigheden redelijk goed
- Roos Otten-Heijmering is herstellende
- Vorige week zondag is plotseling op 80 jarige leeftijd Chris Staal overleden.
Gisteren hebben wij afscheid van hem genomen.
Wij wensen zijn nabestaanden sterkte voor de komende tijd
- Frankie Mesker is weer terug uit Bali, en Huib de Thomis is met zijn gezin op vakantie.
- In verband met het wat afnemende bezoekersaantal zijn alle activiteiten in één zaal ondergebracht
- Vandaag treedt de band Crossroad op, in november Country 5F en in december Xanur
- Roken is alleen op het terras nog toegestaan, niet meer bij de toegangsdeur
- Een binnengekomen vraag van Roos Claassen van de St. Antoniusschool uit Hoogezand.
Ze komen graag in contact met mensen die op die school ter afsluiting van een 8 week durend project,
willen helpen met Indisch koken en/of recepten die gemakkelijk te bereiden zijn met kinderen. Het betreft 2 groepen 8.
Ook informatie over het prachtige Indonesië en zijn roerige geschiedenis is welkom.
U kunt zich aanmelden via 06-24868933 (privé Claassen) of school 0598-393114.
Hierna kreeg Theo Boiten van de Pelita de microfoon.
De vorige keer werd meegedeeld dat er opeens geen geld meer was voor opvang van dementerende Indische en Molukse mensen in het Odensehuis.
NU blijkt dat er wel weer geld voor beschikbaar is.
Mensen die daar voor in aanmerking komen, kunnen zich daar melden.
Er zijn geen kosten aan verbonden. Voor de rest van de middag houdt Theo spreekuur in een aparte zaal.

Na alle informatie is het de beurt aan Crossroad, en het duurt niet lang of de eerste bezoekers staan al weer op de dansvloer.
De snacks, catering en tjendol vallen in goede aarde.
Of de volgende keer weer deze zaalindeling weer wordt gedaan, is nog even de vraag.
Gezellig was het wel, ondanks dat er maar zo’n 60 bezoekers via de penningmeester waren binnengekomen.
De aanwezige bezoekers genoten van deze middag, de weggebleven bezoekers hebben een leuke, spontane en gezellige middag gemist.
Maar op zondag 17 november 2024 hebt u een herkansing voor een gezellige middag en is iedereen weer van harte welkom.
Om 18.30 uur was Edu weer onverbiddelijk.
Ook aan een spontane en gezellige middag komt een eind, en dat was om 18.30 uur.

Edu bedankte alle aanwezigen voor hun komst en hun inbreng, wenste ieder een veilig thuis en tot 17 november 2024.
Mijmerend loop ik naar huis. Het was gezellig.
Jammer dat niet een groot gedeelte van mijn droom is uitgekomen,
Maar misschien een volgende keer? Je moet er in blijven geloven.
De Matahari is een begrip in het noorden met een rijke geschiedenis.

AV